Αγανάκτηση και φόβο προκαλούν τον τελευταίο χρόνο τα αυξημένα ποσοστά εγκληματικότητας. Οι πολίτες νοιώθουν απροστάτευτοι, η αστυνομία υποστηρίζει πως κάνει το καλύτερο δυνατό, ενώ εκείνοι που φαίνεται να κερδίζουν σε αυτή την περίπτωση είναι οι πωλητές συναγερμών, μιας και οι επιδρομές στα σπίτια είναι από τα πιο συχνά φαινόμενα. Πριν όμως γίνει αναφορά σε ποσοστά και συγκρίσεις με προηγούμενα έτη, ας προσεγγίσουμε την εγκληματικότητα από σημασιολογική άποψη.
Πρόκειται λοιπόν για την τάση του ατόμου προς το έγκλημα, τάση που αντιτίθεται στην έννομη τάξη. Υπάρχουν αρκετοί παράγοντες που αιτιολογούν την ροπή αυτή από ιατρική και κοινωνιολογική πλευρά. Χαρακτηρίζεται σε κάποιες περιπτώσεις ως εκδήλωση οργανική και σε κάποιες άλλες ως ένα αντικοινωνικό φαινόμενο λόγω εξωγενών παραγόντων.
Στο απόγειο βρίσκονται οι ληστείες και οι κλοπές εφόσον μόνο για το μήνα Ιανουάριο του 2008 σημειώθηκε τριάντα τοις εκατό αύξηση σε σχέση με τον ίδιο μήνα το 2007. Σε πολλές από τις κεντρικές συνοικίες της Αθήνας η αύξηση της εγκληματικότητας αγγίζει το σαράντα τοις εκατό. Παράλληλα συχνό φαινόμενο είναι και οι συμπλοκές μεταξύ ομάδων αλλοδαπών, καθώς και η νεανική παραβατικότητα. Μέσα σε αυτό το κλίμα οι κάτοικοι και ιδιαίτερα των περιοχών εκείνων με τα περισσότερα κρούσματα ζητούν την άμεση επέμβαση της αστυνομίας. Είναι γεγονός ότι αστυνομία αντιμετωπίζει αρκετές ελλείψεις από περιπολικά μέχρι και αστυνομικών για την επάνδρωση των τμημάτων. Τα ποσοστά αυτά αναμφίβολα προκαλούν φόβο αλλά τουλάχιστον έχουμε μια ιδέα για το πρόβλημα αυτό στη χώρα μας. Στην Μεγάλη Βρετανία πριν από λίγο καιρό αποκαλύφθηκε ότι η κυβέρνηση έκρυβε για δέκα χρόνια τα πραγματικά ποσοστά της εγκληματικότητας στους δρόμους.
Πότε όμως η παραβίαση του νόμου δεν θεωρείται μεμπτή; Γιατί για παράδειγμα από πολλούς οι Ρομπέν των σούπερμάρκετ θεωρούνται σύγχρονοι ήρωες. Κάποιος που σκοτώνει έναν άνθρωπο που απειλεί την ζωή του λειτουργεί σε αυτοάμυνα και επομένως δεν καταδικάζεται για φόνο. Σε περιπτώσεις ξένης κατάκτησης η κατάλυσης της δημοκρατίας και κατ΄ επέκταση των πολιτικών δικαιωμάτων, η υπακοή στους νόμους δεν υφίσταται. Τέλος, σε περίπτωση που κάποιος θέλει να σώσει τη ζωή ενός ατόμου που κινδυνεύει, για παράδειγμα στο διπλανό διαμέρισμα μπορεί να σπάσει την πόρτα, χωρίς να κατηγορηθεί για παραβίαση ιδωτικού ασύλου.
Για να φτάσει κάποιος στο σημείο να αποκτήσει παραβατική συμπεριφορά, ενδεχομένως έχει εξαντλήσει τα μέσα για να πορευτεί νόμιμα στη ζωή του. Για άλλους βέβαια είναι κάτι σαν δεύτερη φύση. Όσο σημαντική όμως είναι η αποτροπή τέτοιου είδους φαινομένων, τόσο σημαντική είναι και η καταστολή τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου